Zondag zijn we met de jongens van Sarnelli House gaan spelen (6-12 jaar). Wat me direct opviel in vergelijking met de meiden van dezelfde leeftijd dat je jongens heel goed zelfstandig kunnen spelen en zich ook echt amuseren. De meiden willen graag alles samen doen en je overal in betrekken. Daarna zijn we een van de vrijwilligers weg gaan brengen naar het huis waar de meiden van 12 tot ongeveer 16 jaar wonen. De huismoeder was samen met een aantal meiden rijst planten, maar ondanks dat werden we heel hartelijk ontvangen en kregen we binnen nog geen 5 minuten eten aangebonden. De meiden hadden zelf een toetje gemaakt: rijst opgerold tot hele stevige bolletjes welke in kokosmelk lagen, heerlijk!!!

Maandag hebben we in de ochtend van 9 uur tot 12 uur rijst gepland met de meiden van 12-18 jaar oud en de werknemers. Het was heel hard werken maar ontzettend gezellig, ondanks dat ik niet verbaal met de meiden kon communiceren. We hebben heel veel plezier gehad en krabben, slakken, wormen en krekels gezien. Sarnelli heeft genoeg rijstvelden om alle kinderen gedurende het hele jaar te kunnen voeden, mits ze een goede oogst hebben. De rijst wordt gezaaid, uitgetrokken wanneer het ongeveer 20 centimeter hoog is, samengebonden en daarna opnieuw geplant. Wij hebben het opnieuw mogen planten. Dit was het minst zware onderdeel van het hele proces. Met name het uittrekken is zwaar, aangezien de wortels van de plant zich goed vastgehecht hebben in de grond en je de wortels niet wil breken tijdens het uittrekken, want dan gaat de plant dood. Tijdens het herplanten stonden we tot en met onze kuiten in de modder. Ik ben er zelfs 1 keer tijdens het lopen volledig ingevallen, maar de meiden waren binnen 1 seconde bij me en hebben me de rest van de ochtend een hand aangeboden wanneer we van het ene veld naar het andere gingen. Een ‘nee’ accepteerden ze niet, ze moesten en zouden me helpen, zo lief!

Vandaag was er vanaf een uur of 11 een afscheidsfeest met lunch voor een van de vrijwilligers die hier een jaarlang is geweest en morgen naar huis gaat. Alle kinderen waren samengekomen om afscheid te nemen en sommige van hen hadden een klein optreden voorbereid. Daarna hebben alle kinderen en werknemers stuk voor stuk een touwtje om de polsen van de vrijwilliger gebonden en haar hierbij bedankt voor alles wat ze voor diegene gedaan had. Dit is een Thais gebruik en symboliseert de dankbaarheid en is een gelukwens. In Thailand doen ze dit normaal gesproken alleen bij een bruiloft, maar Sarnelli vindt het zo’n mooi gebaar dat ze dit ook bij vrijwilligers doen die een lange tijd geholpen hebben.

Daarna zijn we met de meiden van 6 tot 12 jaar gaan batmintonnen. Elk kind met deze leeftijd beoefend een sport, de meiden spelen batminton en de jongens voetballen. Tegen 2 uur zijn we met de jongens van 6 tot 12 jaar van plastic flesjes auto’s gaan maken, welke gingen rijden wanneer er een ballon opgeblazen was. De jongens hebben zelfs hun eigen fantasie gebruikt en luchtballonnen, vliegers en treinen gemaakt van het materiaal dat we voor ze meegenomen hadden.

Om half 5 ben ik, samen met de vrijwilliger die morgen naar huis gaat, nog even naar House of Hope (0-6 jaar) gecrost in het golfkarretje. Ze heeft me de weg gewezen, aangezien ik vanaf donderdag de enige vrijwilliger ben gedurende de rest van mijn verblijf en ik dan met behulp van het golfkarretje naar de jongste kinderen toe kan gaan wanneer ik dat wil.

We hebben de dag afgesloten met een afscheidsdiner aan het water. Het was een fantastisch restaurant met heerlijk eten!