afscheid, maar niet voor eeuwig

Net afscheid genomen van iedereen bij Sarnelli. Het was een fantastische maand waarin ik prachtige dingen heb mogen doen en beleven. De kinderen zijn zo ontzettend vrolijk, goed opgevoed en beleefd. Mijn avontuur heb ik vandaag af mogen sluiten met in de ochtend en begin van de middag een feest vanwege moederdag, wat voor mij heel goed uitkwam want zo zag ik bijna alle kinderen in een keer. Ze hebben me heel veel liefde en vreugde mogen geven en ik heb met een groot deel van hen toch wel een sport van 'band' opgebouwd. Natuurlijk zijn een aantal van de kinderen gedurende de afgelopen maand door mij bestempeld als 'favoriet', dit kun je hoe dan ook niet voorkomen. Na alle dansjes voor moederdag, uitgevoerd door de kinderen, hebben ze allemaal persoonlijk afscheid genomen van me, door een wit touwtje om mijn polsen te knopen. Een ontzettend mooi moment en ook wel een beetje emotioneel, omdat je op deze manier echt merkt hoeveel liefde de kinderen je geven. Na veel knuffels, gelach, spelletjes spelen en een heerlijke lunch was het feest voorbij. Ik heb de jongens van The Farm (16-18 jaar) 4 tenten overhandigd zodat ze kunnen gaan kamperen. De meiden van Nazareth House hebben allemaal een handdoek gekregen met daarop hun naam geborduurd en last but not least hebben de jongens van Sarnelli House allemaal een voetbalpakje gekregen, met daarop hun rugnummer en Sarnelli FC (football club), in de kleur van Holland! Aan iedereen die heeft bijgedragen aan het ingezamelde bedrag: namens alle kinderen van Sarnelli 'Bedankt / Kap kun ka!!!!'. Van het bedrag dat over is wordt een van de kinderen, een jongetje van 8 maanden dat net een maand bij Sarnelli is en in House of Hope woont, gedurende 9 maanden gesponsord!

Over 1,5 uur vertrekt mijn eerste vlucht en morgen zal ik weer op Hollandse bodem zijn. Maar aangezien ik deze fantastische kinderen niet te lang kan missen wordt het mijn volgende missie missie om komende zomer terug te gaan!

p.s. de foto's komen later want het Internet hier is iets te langzaam. ...

goed nieuws voor een heel speciaal meisje en spullen overhandigen aan de kinderen

Zondag heb ik gedurende de middag mogen helpen bij het brood bakken in de bakkerij. Heel leuk om een keer brood te mogen bakken en te zien hoe zuster Dominique uitleg geeft aan een aantal kinderen! (Het brood smaakte overigens prima!!)

Maandag was en ‘gewone’ kantoordag, waarin er weer flink wat werk is verzet. Alle sponsorkaarten zijn nu af en kunnen overhandigd worden aan de kinderen!

Dinsdag zijn Kate en ik met 12 kinderen naar het ziekenhuis geweest wat ongeveer 180 km verderop ligt. De kinderen met HIV en aids hebben hier elke 3 maanden een check-up. Het is mooi om te zien hoe het ziekenhuispersoneel de kinderen betrekt bij hun behandeling, ze hebben allemaal individueel een gesprek met de arts waarin gevraagd wordt hoe het gaat, of ze last hebben van symptomen en of ze de medicijnen goed innemen. Tevens was er goed nieuws voor het meisje met CP (hersenbeschadiging opgelopen vóór het eerste levensjaar, welke zich uit in spasme en nog meer fysieke problemen). Er mag geprobeerd gaan worden haar met een lepel eten te geven, i.p.v. gepureerd voedsel via de fles. Zo kan ze langzaam maar zeker overgaan op stukjes fruit en gekookte groenten. Hiervoor zullen eerst haar tong- en kaakspieren getraind moeten worden, waarmee we donderdag gestart zijn door haar met een lepel gepureerd voedsel te geven. Het vergt flink wat oefening en geduld, maar ik ben er zeker van dat dit mogelijk is!

Woensdag was het shopping-dag. In de ochtend hebben we een bezoekje gebracht aan een 4-jarig meisje met osteogenesis imperfecta (verminderde stevigheid van de botten door een tekort aan calcium). Dit meisje heeft een rolstoel nodig aangezien ze niet kan lopen en haar botten erg snel breken. Ik heb wat maten opgenomen om een rolstoel voor haar te kunnen bestellen. Ondanks de pijn die ze soms heeft tijdens het bewegen is het een prachtig vrolijk kindje, wat er enorm naar uitkijkt om een rolstoel te krijgen. Na dit bezoek zijn we gaan lunchen bij een hele mooie plek aan het water en vervolgens zijn we inkopen gaan doen bij het winkelcentrum. Voor The Farm, waar de oudere jongens wonen, heb ik 4 tenten aangeschaft aangezien ze graag willen gaan kamperen. Voor de meiden van Nazareth House heb ik voor elk kind een mooie grote dikke handdoek aangeschaft. Een aantal huismoeders zullen hier de namen in borduren, zodat elk kind haar eigen handdoek heeft.

Donderdag zijn we lepels en voorraaddoosjes gaan kopen zodat er begonnen kon worden met het voeden met een lepel van het meisje met CP. We hebben dat meteen die dag uitgeprobeerd, het was even zoeken naar de juiste manier en het kostte dit kleine meisje (6 jaar oud) veel energie. Ondanks dat had de huismoeder goede hoop en hebben we ongeveer een half uur geoefend.

Vrijdag zijn de bestelde kussens binnengekomen bij House of Hope. In totaal hebben ze 25 kussens ontvangen. De oude kussens waren nodig aan vervanging toe, aangezien ze al zeker 10 jaar niet meer vervangen zijn en er de nodige melk en dergelijke op gemorst is. Zowel de kinderen als de huismoeder waren hier erg blij mee (zie foto). Bij Jan and Oscar House (de meiden van 6-12 jaar) zijn we de boeken en kussens gaan brengen, wat een groot succes was. De meiden hebben meteen alle boeken bekeken en zich met de kussens in een hoek geïnstalleerd om de boeken te lezen. Sommige van hen kunnen niet lezen of hebben nog niet geleerd te lezen, maar ook zij amuseerde zich door plaatjes te kijken of hulp te krijgen van degene die wel kunnen lezen. Natuurlijk zijn we, zoals inmiddels gebruikelijk, vrijdag avond uit eten geweest met 4 meiden van Nazareth House, wat helaas voor mij de laatste vrijdagavond uit eten was.

Vandaag ben ik, samen met Kate, met 12 meiden van het huis in Viengkhuk beha’s en onderbroeken gaan kopen. Ze hebben allemaal een bepaald bedrag gekregen dat ze mochten besteden en mochten zelf hun ondergoed uitkiezen. Daarna zijn we met z’n alle een ijscoupe gaan eten. Ik had niet verwacht dat alles zo soepel zou verlopen, maar na 2 uurtjes stonden we weer buiten, inclusief wat vrije tijd die de meiden hadden gekregen om zelf in het winkelcentrum rond te lopen. Alle meiden waren tevreden en blij met de dingen die ze gekocht hebben. Morgen gaan we met de rest van de meiden, om ook voor hen iets leuks te kunnen aanschaffen. Vandaag was tevens het begin van mijn laatste week hier, wat nu toch echt betekend dat het einde van mijn verblijf hier nadert. Ondanks dat ik ook wel weer graag bij mijn eigen plekje in Maastricht wil zijn vind ik het absoluut niet leuk hier weg te moeten gaan en afscheid te moeten nemen, maar…. Nog 6 nachtjes slapen!!!

niet geschoten is altijd mis

Lieve allemaal,

ik heb inmiddels al een aantal uur besteed aan het maken van sponsorkaarten voor de kinderen, zodat ieder kind weet van wie hij/zij geld krijgt voor de studie (deze taak heb ik overgenomen van de vrijwilligerster die hier voor 1 jaar is geweest). Bijna alle kaarten zijn af, wat betekend dat ze overhandigd kunnen worden aan de kinderen. Sommige kinderen krijgen van hun sponsor een cadeautje met hun verjaardag, waardoor ze extra nieuwschierig worden naar hoe hun sponsor eruit ziet en in welk land deze woont.

Maar voor 5 van de 160 kinderen wordt er op dit moment helaas geen sponsorkaart gemaakt, omdat deze kinderen geen sponsor hebben. Daarom doe ik dit kleine oproepje, want niet geschoten is altijd mis. Per maand kost het $40,- (Amerikaanse dollar) om ervoor te zorgen dat de kosten voor de studie van 1 kind gedekt zijn. Het zou fantastisch zijn als ook deze overige 5 kinderen een sponsor kunnen krijgen voor de rest van de tijd die ze bij Sarnelli doorbrengen.

Mocht een van jullie (of meerdere van jullie) na het lezen van dit berichtje interesse hebben, stuur mij dan een mailtje (lotteke_91@hotmail.com) en dan zorg ik voor contact met de juiste persoon bij Sarnelli.

outreach, inkopen en feest!!!

Begin van de week heb ik wat kantoorwerk gedaan, waaronder het maken van sponsorkaarten voor de kinderen. Elk kind krijgt een kaart met daarop de persoon of personen die dit kind sponsoren en uit welk land ze komen. Het blijkt namelijk dat de kinderen graag willen weten wie hen geld geeft om naar school te gaan en privéspulletjes te kunnen kopen. Het is fijn om het spelen met de kinderen en het soms psychisch zware werk af te kunnen wisselen met wat kantoorwerk (en daarmee meteen de kleinere dingen te kunnen doen die vaak blijven liggen).

Donderdag was zoals gebruikelijk outreach-dag, maar dit was de donderdag van de maand waarbij we alle gezinnen bezochten om ze de maandelijkse boodschappen te brengen (eieren, rijst, olie, bouillon, etc.). Bij een van deze gezinnen is afgelopen woensdag een vrouw van 37 jaar vrij plotseling overleden. Donderdag was de begrafenis en we zijn even bij haar thuis geweest, wat heel speciaal was om mee te maken.

Vrijdag zijn Kate en ik inkopen gaan doen van het geld dat ik heb mogen inzamelen met hulp van velen om mij heen. Ik heb 2 weken rond gekeken om te kunnen besluiten waar ik het bedrag aan uit zou willen geven en om te kunnen zien wat de kinderen nodig hebben. De kinderen hebben hier alle basisvoorzieningen die ze nodig hebben en zijn zelfs voorzien van wat luxe, zoals een tv en dvd-speler. Speelgoed hebben ze in overvloed, dus daar wou ik niets van aanschaffen. Voor het huis met de meiden van 6 tot 12 jaar (Jan & Oscar House) heb ik daarom, samen met Kate, besloten een leeshoek te gaan maken voor de meiden, zodat ze zowel hun Thai als Engels kunnen bijhouden en verbeteren. We hebben een paar grote kussens gekocht, 17 boeken waarvan de meeste zowel Thai als Engelse tekst hebben en een schattig roze boekenkastje. Aangezien deze meiden graag batmintonnen en ze op dit moment maar 10 rackets hebben waarvan sommige te zwaar zijn voor de jongste meiden heb ik daarnaast ook nog 10 batmintonrackets en shuttles gekocht. De meiden kunnen dus weer even vooruit en er is voor ieder wat wils.

Vandaag was het groot feest. Father Shae is donderdag terug gekomen van zijn bezoek aan Amerika, waar hij 2 maanden is geweest om geld in te zamelen. Vandaag was hij jarig, wat natuurlijk een goede reden is voor een feestje. Met z’n alle gezellig in de grote hal, waarbij ieder huis iets had voorbereid, waaronder dansjes en liedjes. Een deel van de kinderen die op het moment aan het studeren zijn en dus niet bij Sarnelli wonen waren vandaag speciaal voor de verjaardag van Father Shae hierheen gekomen. Als lunch hadden we pizza met coke en als toetje cupcakes, de kinderen hebben genoten!

een hele speciale dag!!!

ondanks dat ik mijn familie en vrienden vandaag niet in de buurt had was het toch een hele speciale dag. Mijn Thaise 'familie' hier (het voelt inmiddels toch echt wel al een beetje als een grote familie) vulde de leegte van mijn eigen familie een beetje op.

De dag begon vroeg, want ik wou gebruik maken van alle uren van deze dag om mijn verjaardag te kunnen vieren. Om 7 uur zat ik in de kerk, waar Father Olé voor mij gebeden heeft. Na afloop van de mis heeft de lokale bevolking mij alle geluk toegewenst door middel van het omknopen van touwtjes om mijn polsen (zie foto). Heel speciaal dat mensen waarvoor je eigenlijk een vreemde bent je zo liefdevol behandelen. Aangezien ik momenteel onderdeel ben van Sarnelli, en zij Sarnelli als belangrijk onderdeel van hun dorp zien, hoor ik daar voor hen bij. Bij elk touwtje dat omgeknoopt werd wenste ze me in het engels ieder persoonlijk de beste wensen.

Bij thuiskomst hebben we een heerlijk ontbijt met pannenkoeken gehad! Mijn dag kon niet beter beginnen. Helaas moesten daarna alle kinderen met HIV hun jaarlijkse griepspuit krijgen, wat iets minder was, maar de kinderen hebben deze pijnlijke beproeving met een grote glimlach doorstaan. Een van de jongens vn Sarnelli House (6-16 jaar) was vandaag ook jarig. Normaal gesproken vieren ze de verjaardagen van de kinderen hier niet. Ik had voor mijn verjaardag een cake laten maken die ik in een van de huizen uit wou delen, dus ik besloot dat in dit huis te doen, om zo samen met je andere jarige job mijn verjaardag te kunnen vieren. Geloof het of niet, binnen no-time was de cake op!

Daarna heb ik even heerlijk wat tijd voor mezelf gehad, om vervolgens lasagna en cheesecake te gaan eten bij mijn begeleidster en haar man (ja ik weet het, kan het nog gekker, Italiaans eten in Thailand... maar het was heeeeerlijk en heel gezellig).

Als klap op de vuurpijl heb ik 's avonds geskyped met pap, Thomas en mijn oma! Heel fijn om hen even te zien, hun stem te horen en samen mijn verjaardag te vieren.

Een hele speciale verjaardag dus, welke ik niet snel zal vergeten!!!!

outreach, clinic, uit eten met de oudste meiden en kerkfeest

Woensdag

Een Zwitsers koppel heeft 1,5 jaar terug een soort van hotelschool opgericht in Nong Khai, waar kinderen vanaf een jaar of 16 naar toe kunnen gaan en kunnen kiezen uit verschillende vakken om te leren, zoals housekeeping of werken in de keuken. Op dit moment hebben ze 4 bungalows waar gasten kunnen verblijven en studeren er 12 kinderen, waaronder 4 meiden van Sarnelli. Op dit moment hebben ze nog niet zoveel gasten, aangezien het hotel nog bekendheid moet krijgen. Tevens ligt het niet in het centrum, wat het moeilijker maakt gasten te krijgen. We hebben in het restaurant mogen lunchen en de meiden van Sarnelli hebben ons een rondleiding gegeven. Erg leuk om te zien en tevens mooi om een kijkje te mogen nemen in de kansen die de meiden krijgen om een toekomst op te bouwen.

Na thuiskomst was het tijd om afscheid te nemen van de vrijwilligster die hier voor een jaar is geweest. Een moeilijk moment, wat ik ook wel een beetje kon voelen, aangezien ze mij gedurende de eerste dagen wegwijs heeft gemaakt wat betreft Sarnelli. Maar niet getreurd, ze komt zeker terug naar Sarnelli en ik zal haar binnenkort nog eens ontmoeten aangezien ze in Oberhausen woont.

Donderdag

Vandaag was een hele speciale dag. Elke donderdag is er een outreach-program, waarbij Kate samen met een andere verpleegkundige de mensen in de buurt afgaat die hulp nodig hebben. Sarnelli heeft een melkprogramma, waarbij ze elke week of een keer in de twee weken melk naar gezinnen met kinderen brengen. Deze gezinnen kunnen zelf de melk niet betalen, of de moeder heeft HIV/aids waardoor ze geen borstvoeding kan geven. Tevens biedt Sarnelli hulp aan gezinnen die gezondheidsproblemen hebben. 1x per maand worden ongeveer 16 gezinnen bezocht, welke voorzien worden van medicatie en melk. Tevens controleert Kate of de mensen die medicijnen hebben deze ook structureel innemen. Vandaag hebben we melk gebracht naar een werkeloze moeder met drie kinderen, een vader die als baan afval sorteert en een 2 jarig zoontje heeft, een moeder die haar medicatie niet regelmatig inneemt en een zoontje van 2 jaar oud heeft en een vrouw van ongeveer 30 jaar welke een ziekte heeft waarbij haar laatste teen- en vingerkootjes niet genoeg bloed ontvangen, waardoor ze afsterven en op den duur geamputeerd moeten worden. Bij deze laatste vrouw hebben we een rolstoel gebracht, aangezien een week terug de teenkootjes van een van haar voeten geamputeerd zijn. Ze was hier erg blij mee en we hebben gekeken en geoefend hoe ze met haar rolstoel naar bijv. het toilet kan gaan.

Toen we thuis kwamen was het tijd afscheid te nemen van de overige 2 vrijwilligers, wat betekend dat ik inmiddels de enige vrijwilliger ben die hier is.

Vrijdag

Naast het outreach-program draait Sarnelli elke vrijdagochtend kliniekuren, waarbij de lokale bevolking de kans heeft naar de kliniek toe te komen om de bloeddruk en het gewicht te laten controleren, een vitamine-injectie te krijgen en vitaminepillen mee naar huis te krijgen. Ik heb mogen helpen met het checken van de bloeddruk en het is goed om te zien hoeveel mensen er kwamen. Dit toont aan dat deze mensen hun gezondheid belangrijk vinden, het deed me goed dat te zien.

In de avond ben ik samen met Kate en haar man, Brian, uit eten geweest met 4 meiden van Nazareth House (12-16 jaar). Gedurende de komende weken mogen elke vrijdag een aantal meiden uit eten met ons, waarbij ze zelf hun restaurant mogen uitkiezen. Deze meiden kozen voor seafood, waarbij we op een soort gourmet-manier vis hebben bereid aan tafel. Het was erg gezellig en ik kijk uit naar komende vrijdag, alleen al om de lachende gezichtjes van deze meiden te mogen zien en ze in een klein groepje wat beter te kunnen leren kennen.

Zaterdag

Mijn eerste week is voorbij!

Vandaag was het vroeg opstaan, want de jongen van Sarnelli House (6-12 jaar) hadden een voetbalwedstrijd. Deze wedstrijd vond plaats na een kerkfeest, welke op ongeveer 100 km afstand gevierd werd. We moesten dus vroeg vertrekken om op tijd te komen voor de mis. Daarna hebben we daar heerlijk geluncht, terwijl het flink regende. Toen het eenmaal droog was werd het tijd voor de jongens om hun wedstrijd te spelen, welke ze helaas verloren hebben. Ondanks dat hebben ze veel lol gehad!

Nog een nachtje slapen en dan wacht me morgen een hele speciale dag!!!

dag 2, 3 en 4

Zondag zijn we met de jongens van Sarnelli House gaan spelen (6-12 jaar). Wat me direct opviel in vergelijking met de meiden van dezelfde leeftijd dat je jongens heel goed zelfstandig kunnen spelen en zich ook echt amuseren. De meiden willen graag alles samen doen en je overal in betrekken. Daarna zijn we een van de vrijwilligers weg gaan brengen naar het huis waar de meiden van 12 tot ongeveer 16 jaar wonen. De huismoeder was samen met een aantal meiden rijst planten, maar ondanks dat werden we heel hartelijk ontvangen en kregen we binnen nog geen 5 minuten eten aangebonden. De meiden hadden zelf een toetje gemaakt: rijst opgerold tot hele stevige bolletjes welke in kokosmelk lagen, heerlijk!!!

Maandag hebben we in de ochtend van 9 uur tot 12 uur rijst gepland met de meiden van 12-18 jaar oud en de werknemers. Het was heel hard werken maar ontzettend gezellig, ondanks dat ik niet verbaal met de meiden kon communiceren. We hebben heel veel plezier gehad en krabben, slakken, wormen en krekels gezien. Sarnelli heeft genoeg rijstvelden om alle kinderen gedurende het hele jaar te kunnen voeden, mits ze een goede oogst hebben. De rijst wordt gezaaid, uitgetrokken wanneer het ongeveer 20 centimeter hoog is, samengebonden en daarna opnieuw geplant. Wij hebben het opnieuw mogen planten. Dit was het minst zware onderdeel van het hele proces. Met name het uittrekken is zwaar, aangezien de wortels van de plant zich goed vastgehecht hebben in de grond en je de wortels niet wil breken tijdens het uittrekken, want dan gaat de plant dood. Tijdens het herplanten stonden we tot en met onze kuiten in de modder. Ik ben er zelfs 1 keer tijdens het lopen volledig ingevallen, maar de meiden waren binnen 1 seconde bij me en hebben me de rest van de ochtend een hand aangeboden wanneer we van het ene veld naar het andere gingen. Een ‘nee’ accepteerden ze niet, ze moesten en zouden me helpen, zo lief!

Vandaag was er vanaf een uur of 11 een afscheidsfeest met lunch voor een van de vrijwilligers die hier een jaarlang is geweest en morgen naar huis gaat. Alle kinderen waren samengekomen om afscheid te nemen en sommige van hen hadden een klein optreden voorbereid. Daarna hebben alle kinderen en werknemers stuk voor stuk een touwtje om de polsen van de vrijwilliger gebonden en haar hierbij bedankt voor alles wat ze voor diegene gedaan had. Dit is een Thais gebruik en symboliseert de dankbaarheid en is een gelukwens. In Thailand doen ze dit normaal gesproken alleen bij een bruiloft, maar Sarnelli vindt het zo’n mooi gebaar dat ze dit ook bij vrijwilligers doen die een lange tijd geholpen hebben.

Daarna zijn we met de meiden van 6 tot 12 jaar gaan batmintonnen. Elk kind met deze leeftijd beoefend een sport, de meiden spelen batminton en de jongens voetballen. Tegen 2 uur zijn we met de jongens van 6 tot 12 jaar van plastic flesjes auto’s gaan maken, welke gingen rijden wanneer er een ballon opgeblazen was. De jongens hebben zelfs hun eigen fantasie gebruikt en luchtballonnen, vliegers en treinen gemaakt van het materiaal dat we voor ze meegenomen hadden.

Om half 5 ben ik, samen met de vrijwilliger die morgen naar huis gaat, nog even naar House of Hope (0-6 jaar) gecrost in het golfkarretje. Ze heeft me de weg gewezen, aangezien ik vanaf donderdag de enige vrijwilliger ben gedurende de rest van mijn verblijf en ik dan met behulp van het golfkarretje naar de jongste kinderen toe kan gaan wanneer ik dat wil.

We hebben de dag afgesloten met een afscheidsdiner aan het water. Het was een fantastisch restaurant met heerlijk eten!

eerste 'echte' dag bij Sarnelli

Na een heerlijke nacht slapen (met name door de airco in de slaapkamer) heb ik een fijne, rustige dag gehad bij Sarnelli. Ik mocht uitslapen vanwege mijn reis, terwijl de rest van de vrijwilligers (2 meiden en 1 jongen) samen met een aantal mensen van het personeel en een aantal kinderen rijst gingen planten. De kinderen hebben 5 dagen vakantie vanwege bouddhistische feestdagen.

Na de lunch, welke overigens heerlijk is hier, zijn we samen met Kate (mijn begeleidster en tevens de verpleegkundige) naar House of Hope enJan and Oscar House gegaan. Deze liggen naast elkaar op 2 kilometer afstand van het huis waar ik verblijf. Bij House of Hope wonen de kinderen van 0 tot 6 jaar en bij Jan and Oscar House wonen de meisjes van 6 tot 12 jaar. Ik heb eerst met de oudere meiden gespeeld, ze waren dol op het spel 'uno' en hebben ook hun eigen spelletjes, welke ze me geleerd hebben. Tevens waren ze allemaal erg nieuwschierig en vonden het een feestje om met de vrijwilligers te mogen spelen.

Daarna zijn we doorgelopen naar House of Hope, aangezien de tijd voor het middagdutje voorbij was. ik heb daar met de jongere kinderen mogen spelen en de baby's mogen knuffelen. Het is ongelofelijk hoe makkelijk de kinderen hier zijn en absoluut niet bang zijn voor vreemden. Ze behandelen je als een van hen en ik heb inmiddels wel gemerkt dat dat is waar de mensen hier heel goed in zijn. Ik voelde me vanaf het begin welkom.

's avonds zijn we samen met Kate naar het centrum van Nong Khai gegaan om iets te eten en naar de zaterdagavondmarkt te gaan. Een hele ervaring en mooi om te zien.

Morgen heb ik de mogelijkheid naar de kerk te gaan, maar de mis begint om 7 uur 's ochtends, dus het ligt eraan hoe laat ik wakker ben of ik naar de mis ga. Eind van de ochtend komen er nog 2 vrijwilligers die voor een paar dagen blijven.

Nu lekker douchen en dan slapen, want het is hier 5 uur later dan in Nederland, dus bijna bedtijd.